ప్రియమైన రాక్షసీ....

ప్రియమైన రాక్షసీ....

పదిమందిలో నేనుంటే నా చెవిలో నీ గుసగుసలే...
ఒంటరిగా నేనుంటే
నీ నవ్వుల పువ్వుల పలకరింపులే....
కనులు నేను మూసుకుంటే
మనసునిండా నీ కనుల ఊసులే....
ప్రియమైన రాక్షసీ
ఏ పనీ చేసుకోనివ్వవు
నాపై నువ్వు
ఎందుకే ఇంత కక్ష కట్టావు...?

స్మశానవైరాగ్యమా!

స్మశానవైరాగ్యమా!

వేదన రగిలితే కనులనిండా
నీరెందుకు రాదు
సంతోషమనిపిస్తే పెదాలపై
పూలెందుకు పూయవు
ఇది నిర్లిప్తతా
లేక స్థితప్రజ్ఞతా
ఏదీకాక
స్మశానవైరాగ్య గీతికా!!

కరిగిపోవా...

కరిగిపోవా...

ఆలోచనా తరంగాలు
సైనిక పటాలాలై
హృదయసీమను
కదనసీమగా మార్చివేస్తే
బీటలువారిన హృదయంలో
రక్తకణాలన్నీ 
కన్నీటీ చుక్కలుగా మారిపోతే
పెదాలపై అంటించుకున్న
కాగితంపూల నవ్వులన్నీ
కనులవానలో తడిచిపోయి
కరిగిపోవా...

ఉలకవా పలకవా

ఉలకవా పలకవా

నువ్వున్నావనే భరోసాతో కొట్టుకుంటున్నారా
లేనే లేవనే క్లారిటీతో రెచ్చిపోతున్నారా
నాస్తికులు నక్సలైట్లయ్యారు
ఆస్తికులు తాలిబాన్లయ్యారు
నువ్వేమో ఉలకవూ పలకవైతివి
నీ మసీదును నువ్వు కాపాడుకోలేవు
నీ మందిరం నువ్వు కట్టుకోలేవు
పడేయాలన్నా నిన్ను నిలబెట్టాలన్నా
మనుషులే కావాలి
నీ పవిత్రత అంటా 
అదేంటో నాకు తెలియదు కానీ 
అది కూడా మనుషులే కాపాడాలి
మా రక్తం ఒకే రంగైనా 
నీ రంగులను పులుముకుని
మేం పొడుచుకుని చావాలి
ఉన్నావా అసలు 
ఉంటే నిన్ను నువ్వు కాపాడుకోలేవా
నీ రక్షణకే మేం చస్తుంటే
ఇంకా నువ్వుంటే ఏంటి
లేకుంటే ఏంటి?
నువ్వులేవని తెలిసినా
అందరిలాగే ఊహించుకుని
తిట్టిపారేస్తున్నా
ఏమనుకోకు
నేనింతే...

ఏమైంది ఈ వేళ?

ఏమైంది ఈ వేళ?

వేదనా ఇది రోదనా
ఆవేశమా ఉధ్విగ్నతా
ఎగసిపడుతున్న మనసు కెరటాల సంకేతమా
నీ సవ్వడి చెవులను కాక
మనసును తాకిన పర్యవసానమా
ఎందుకు మాటలు మౌనమయ్యాయి
ఎందుకు కనురెప్పలు
తడిసి ముద్దయ్యాయి..
ఏమైంది ఈ వేళ
ఎదలో ఈ అలజడి ఎందుకు?

భావరహిత వదనంలా

భావరహిత వదనంలా

కనుల కొలనులో తేలియాడుతున్న ఓ స్వప్నాన్ని
జారనీయకుండా
ఒడిసిపట్టుకున్నా
కొత్తకలలేవో పరిచయం చేయాలని....
పసిడి వెన్నెలలో జలకాలాడుతున్న భావసుందరిని పలకరించా
కొత్త నడకలేవో నేర్పాలని...
జాలు వారిన అక్షరాలలో
స్వప్నం జారిపోయింది
వెన్నెల వానలో
భావిక కరిగిపోయింది...
మొలకలువేయని అక్షరాలను
మననం చేసుకుంటూ
రూపుదాల్చని భావనలను
శోధిస్తూ
మౌనమై మిగిలిపోయా
భావరహిత వదనంలా

గుర్తు పట్టాలనీ....

గుర్తు పట్టాలనీ....

నన్ను గుర్తు పట్టేందుకు
నా గదిలోని అద్దం నిరాకరిస్తోంది...
నువ్వు నువ్వే కాదనీ
నువ్వు మళ్ళీ నువ్వైనప్పుడే
నా ముందుకు రమ్మని మొరాయిస్తోంది...
నన్ను నేనే గుర్తు పట్టనప్పుడు
అద్దాన్ని మాత్రం
ఎలా సముదాయించగలను...

ఎక్కడ తప్పిపోయా నేను

ఎక్కడ తప్పిపోయా నేను

అంతమే లేని ఆలోచనల 
పోరులో
అవధులే లేని ఆవేశాల 
హోరులో
అర్థమే లేని అంతరంగాల
పరుగులో
సాంత్వనే దక్కని హృదయాల 
సవ్వడిలో
మాటలే కరువైన మనసుల
మంతనాలలో
వ్యక్తిత్వంపై మసిపూసే 
మారేడు కాయలో
నడతను గేలిచేస్తూ కరిగిన 
అడుగుజాడల్లో
ఎక్కడ తప్పిపోయాను నేను
బరువుగా సాగిపోయిన
కాలంలో...

అంతులేని ప్రశ్నలా...

అంతులేని ప్రశ్నలా...

చెదురుతున్న భావాలను
ఒడిసిపట్టాలనీ
పారిపోతున్న అక్షరాను
ఒక మాలగా కూర్చాలనీ
గజిబిజి మానసానికి
సాంత్వన చేకూర్చాలనీ
ప్రశ్నల సాగరాన్ని మదించి
సమాధానాలను వెలికితీయాలనీ
అర్ఢంకాని ఆవేదనకు
ఒక అర్ధమివ్వాలనీ
నన్ను నేను శోధిస్తూ
ఇంకా మిగిలే ఉన్నా
అంతులేని ప్రశ్నలా
ఎన్నటికీ తేలని జవాబులా.

జడివానై కురిసిపోనా

జడివానై కురిసిపోనా

కమిలిన పెదాలు ఎరుపును వీడి 
నీలి రంగును పొందగా
అర్ధనిమిలీత నేత్రాలు
సుఖమై చుక్కలను స్రవించగా
నుదుటి స్వేదువుల ఆవిరిలో
మేఘమైన నేను జడివానలా
కురిసిపోనా మనస్వినీ...

ఇలా అనిపిస్తోంది...

ఇలా అనిపిస్తోంది...

చెవులకు పరిచయమే లేని
ఓ కమ్మని గీతం వినాలని ఉంది..
మైమరిపించే సరికొత్త సవ్వడిలో 
మునిగితేలాలని ఉంది..
కనులకే తెలియని నవ్యాక్షరాలతో 
భావగీతికలను
ప్రవచించాలని ఉంది...
అందరున్నా ఒంటరై విలపించే
మనసుకు నన్ను నేను
పరిచయం చేసుకోవాలని ఉంది..
నా మనసుకు నేనై నాకు నా మనసై 
సాంత్వన పొందాలని
ఉంది...
అప్పుడప్పుడూ ఇలా
నన్ను నేనే
మరిచిపోవాలని ఉంది..

ఏమిటిదంతా?

ఏమిటిదంతా?

ఎవరితో వైరం
ఎందుకీ సమరం
ఎవరితో స్నేహం
ఎందుకీ ఆరాటం
ఏది నిజం 
ఏది అబద్దం
ఏది న్యాయం
ఏది అన్యాయం
ఏది ధర్మం
ఏది అధర్మం
ఏది సుఖం
ఏది దుఖం
అంతా అయోమయం
అస్పష్ట సమరం కన్నా
స్పష్టమైన ఓటమే మిన్నా...

మాయ సుమా

మాయ సుమా

విలాపమా
విలాసమా
విశాదమా
వినోదమా
హాస్యమా
పరిహాసమా
ప్రమోదమా
ప్రమాదమా
నమ్మకమా
మోసమా
జీవితమా
నీవొక మాయ సుమా

కరాళనృత్యమా

కరాళనృత్యమా

మెదడు సంకేతమా
మనసు సందేశమా
అల్లకల్లోల సంద్రమా
నిశివేళ కనురెప్పల విన్యాసమా
మనసును ఛిద్రం చేసే కరవాలమా
స్వప్నమా అది కరాళనృత్యమా

హృదయవిలాసం

హృదయవిలాసం 

ఒక భావం చిగురు వేసింది
ఆరని మంటలా
కన్నీరు ఉబికింది
మనసుకు అభిషేకంలా
ఒక అక్షరం ఊపిరి పోసుకుంది
ఎగిసిపడే కెరటంలా
అది కవితా
కన్నీటి వేదనా
కాదేమో అది అక్షరం
అవునేమో అది హృదయవిలాసం

మనమెలా మంచోళ్ళం?

మనమెలా మంచోళ్ళం?

అలవోకగా అబద్ధాలు
ఏమీలేకున్నా ఉన్నట్టే డాంభికాలు
కుట్రలు కుతంత్రాలు
అదిగో స్వర్గమంటూ అరచేతిలో వైకుంఠాలు
తిమ్మిని బమ్మి చేసే మాయాజాలాలు
తెల్లారి లేస్తేనే దగాకోరు మాటలు
మహాపతివ్రతల ముసుగులో
తెరచాటు సరసాలు
ఇంట్లో రామయ్య వీధిలో కృష్ణయ్యలు
ఇన్నిలోపాలు మనలోనే ఉండగా రాజకీయులను
ఆడిపోసుకోవడమెందుకూ
ఐదేళ్ళకోసారి అబద్ధాలు చెప్పేవారికన్నా
అబద్ధాలతోనే జీవితం మొదలుపెట్టే మనమెలా మంచోళ్ళం???

మదిలో అలజడి

మదిలో అలజడి

అక్కడెక్కడో పడమటి కనుమల్లో 

పొద్దువాలుతున్నది

మెల్లమెల్లగా....

బద్దకంగా ఒళ్ళు విరుచుకున్న

నిశికన్య కనులు తెరుస్తోంది

మత్తు మత్తుగా...

అవి సూరీడు విసిరేసిన

ఎరుపు ఛాయల మాయలా

వెచ్చని కోర్కెలతో ఎరుపెక్కిన

చెలియ సిగ్గు దొంతరలా

మధుకలశాలైన జవరాలి 

కన్నుల మొలిచిన ఎర్రని జీరలా

ఏమో తెలియదు గానీ 

సాయం సంధ్య పరువాలన్నీ

నా మనస్విని సోయగాలై 

సెగలు రేపుతున్నాయి

మదిలో రేగుతున్న అలజడిలా...

జీవనతరంగాలు

జీవనతరంగాలు

కాగితం పువ్వుల తోటలు
మాయామర్మాల లోగిళ్ళు
పెదవి విరుపు పలకరింతలు
అనుబంధాల లోగుట్టులు
బంధనాల బంధీఖానాలు
దగాకోరు కార్ఖానాలు
మనసుల విక్రయశాలలు
మేడిపండు నమ్మకాలు
కలిమిలేముల చదరంగాలు
అర్థంకాని విషవలయాలు
ఈ జీవనతరంగాలు

దేశమా ఎక్కడుంది నీకు స్వాతంత్ర్యం?

దేశమా ఎక్కడుంది నీకు స్వాతంత్ర్యం?

ఎర్రబడిన ఆకాశంలో వేగుచుక్కలు నవ్వాలి
అడవి బిడ్డల గుండెల్లో
బందూకు దాడులు ఆగాలి
ఆదివాసీ పెదిమపై
ఎర్రమల్లెలు పూయాలి
పచ్చని పైరులు విరబూసి
రైతన్న నవ్వాలి
కుసుమపువ్వులు నా ఆడబిడ్డలు
నిర్భయులైబతకాలి
నా వేశం నా భాష
నా సొంతం కావాలి
నచ్చిన తిండి తినే అధికారం కావాలి
సగటు మనిషి బతికేందుకు
స్వాతంత్ర్యం రావాలి
దేశమా నీ స్వేచ్ఛకై సమరం ఇంకా ముగియనే లేదు
అప్పుడే ఈ దినోత్సవాల
డాంభికాలు ఎందుకు

సజీవమృతదేహం

సజీవమృతదేహం

ఇక్కడ మనుషులు కానరారు
అంతా బతికున్న శవాల సమూహమే
ఆధునిక నగరిలా కనిపించేది
మృతదేహాలను కలిగిన స్మశానమే
మానవుడు లేడిక్కడ
అంతటా మనిషినిపోలిన
మరయంత్రాలే
మనసులు లేవిక్కడ
విపణివీధిలో విలువైన
బొమ్మలే
తీయని పలుకులు చెవులకు తాకినా
మనసుకు తగిలేవి చేదుగుళికలే
బంధాల పుష్పాలు విరబూసినా
వెనుకచాటు అంతా వ్యాపారమే
కుళ్ళి కృషించిన ఈ లోకం వీడి
నా మనసెప్పుడో పారిపోయింది
ఇక్కడున్నది జీవమున్న
నా మృతదేహమే

నీలోనే....

నీలోనే...

నమాజుల రివాజులను
చవిచూసాను
రామయ్య చరితంలో తరించాను
జీసస్ వచనాలనూ ఆలకించాను
ఎక్కడా దొరకని అలౌకికత్వాన్ని నీలోనే చూసాను
అందుకే
నీలోనే కలిసిపోతున్నా
నిన్ను నాలోనే కలుపుకుంటున్నా

స్వర్గపురి బాటలో

స్వర్గపురి బాటలో

నేను నడిచే దారిలో పువ్వులుంటేనేమీ
మత్తైన గుభాళింపులుంటేనేమీ
రంగురంగుల సీతాకొకచిలుకలు ఆడితేనేమీ
గులాబీ తోరణాల
స్వాగత ద్వారాలు కడితేనేమీ
నువ్వే లేకుంటే
పూలదారి కూడా రాళ్ళదారే
విరిసేపువ్వులూ కాగితం పుష్పాలే
నాతో ఇలాగే నడుస్తూ ఉండు
యమపురి మార్గమైనా
స్వర్గపురికే దారి చూపుతుంది

నేను మరణిస్తే

నేను మరణిస్తే

నిన్న రాతిరి కలలో నేను చనిపోయా

నవారు మంచంపై నా దేహం అచేతనంగా పడి ఉంది

నా కుటుంబంలో రోదనలు ఆకాశానికి అంటుతున్నాయి

అదేంటోగానీ చనిపోయినా నేను అన్నీ చూస్తున్నా

నా కొడుకు గోడకు ఆని నిలబడి నన్నే చూస్తున్నాడు

తన కళ్ళు జలపుష్పాలై మెరుస్తున్నాయి...

నా ఛాతిమీద పడి నా గారాలపట్టి గుండెలు పగిలేలా ఏడుస్తోంది

బాబా లే అంటూ ...

నాకూ ఏడుపు తన్నుకు వస్తోంది కానీ కన్నీళ్ళే రావటం లేదు

మౌనంగానే అన్నీ చూస్తున్నా ...

అంతలోనే మా అమ్మాయి అరిచింది తన అన్న ను ఉద్దేశించి

అర్ఫూ తానియా మమ్మూ కు ఫోన్ చెయ్ ఆమె వస్తే డాడీ లేస్తాడనీ...

అవును కదా మనస్విని కానరాదేమీ అనుకుంటూ అటూ ఇటూ చూసా

కనీసం నాకూతురు నా మనసు తెలుసుకుందని లోలోన మురిసిపోతూ...

విషయం తెలిసినా తను రాలేదు ఎందుకనో అని మనసు పీకింది

నేనే ఫోన్ చేసి చెబుదామనుకున్నా కానీ నా ఫోన్ ఎక్కడుందో

నాకు దొరకలేదు

విషయం తెలిసిన మనస్విని గుండెకూడా ఆగిపోయిందేమోననే

కలవరంతో  మరణించిన నా గుండె వేగం పెరిగింది ...

అంతలోనే బయట ఏదో కలకలం

పెద్ద కారు ఒకటి వచ్చి ఆగింది

తెల్లని దుస్తులతో మెరుస్తూ కారులోనుంచి దిగాడు ఓ పెద్దమనిషి హడావిడి చేస్తూ

నోట్ల కట్టలు లెక్కిస్తూ అంతిమ యాత్రకు సన్నాహాలు చేస్తున్నాడు

షామియానాలు కుర్చీలకు డబ్బులు ఇస్తున్నాడు

ఈ మనిషినే కదా నేను బతికి ఉన్నప్పుడు పదివేల సహాయం అడిగింది

అది గుర్తుకు వచ్చి మనసు చివుక్కు మన్నది ...

ఇంతలోనే మరొకతను నా సమాధిని తవ్వేందుకు మనుషులను పురమాయిస్తున్నాడు

వందసార్లు ఫోన్ చేసినా స్పందించని ఈ మనిషికి

మరణించిన నాపై ఇంత అభిమానమా అని ఆశ్చర్యం వేసింది ...

ఎవరెవరో వస్తున్నారు

ఏదేదో మాట్లాడుతున్నారు

      నాతో తమ అనుబంధాన్ని పంచుకుంటున్నారు 

బతికి ఉన్నప్పుడు వీళ్ళంతా  నేనంటే మొహం చాటేసిన వాళ్ళే...

బంధువుల తాకిడి పెరిగింది

అందరూ ఏడుస్తున్నారు

నేను ఏడిస్తే అందరూ నవ్వినవాళ్ళే...

మరణిస్తే ఇంత అభిమానమా అని ఆశ్చర్యపడుతుండగా

నన్ను అందంగా ముస్తాబు చేశారు

అంతిమయాత్ర కోసం...

కరిగిపోయా కలిసిపోయా

కరిగిపోయా కలిసిపోయా

నా గురించి రాసుకునేందుకు ఏముందని
నా గురించి చెప్పుకునేందుకు
ఏం మిగిలిందని
నాలో నేనున్నానా అసలు
నా అక్షరాలు నా మాట వినక
తన వెంటే పరుగులు తీస్తాయి
ఆ మెడలో మాలై హత్తుకుందామని
నన్ను నేను వెతికితే
నేనేక్కడున్నా
అందమైన ముఖారవిందం నుదుటన బిందియానై సేద తీరుతున్నా
ఆ నవ్వుల గలగలలో నోటి ముత్యమై రాలిపడుతున్నా
ఆ కన్నుల వెన్నెలలో
నల్లని కాటుకనై కరిగిపోతున్నా
ఆ పద లయమంజీరాలలో
తీయని సవ్వడిలా వినిపిస్తున్నా
ఎక్కడని వెతకను నన్ను నేను 
తన వలపు తలపుల తపనలో
ఎప్పుడో లీనమయ్యా....

ప్రకృతి కాంతవా...

ప్రకృతి కాంతవా...

వెన్నెల ఆకాశం కరిగిపోయింది

మబ్బులు చూడు నల్లగా కమ్ముకున్నాయి

నీ నల్లని కురులు ఆరబోసినట్లు...

వెన్నెల కురిసే దాఖలాలు లేవు

వానచినుకులు రాలుతున్నాయి

ఆ మామిడాకులమీద నీటి చుక్కలు చూడు

నీ నవ్వుల ముత్యాలు రాలిపడినట్లు ...

చల్లని గాలి అలవోలె అల్లుకున్నది

తుంటరి గాలి కొంటెదనం చూడు

నువ్వు కన్నుగీటి గిలిగింతలు పెడుతున్నట్లు ...

మానవ కాంతవా

ప్రకృతి కాంతవా

తెలియదుగానీ

పూచే పువ్వులో

మెరిసే వాన చినుకులో

వీచే గాలిలో

అన్నింటా నీ నవ్వే చూస్తున్నా

మనస్వినీ...

నేనెక్కడున్నా

నేనెక్కడున్నా 

ఎందుకు ఇంతగా నన్ను కొల్లగొట్టావ్

నాలో నుంచి నన్ను పూర్తిగా దోచేసావ్

నా కన్నీటిని మాయం చేసావ్

నా చిరునవ్వునూ లాగేసుకున్నావ్

నా శ్వాసను ఆక్రమించేసావ్

ఇప్పుడు చూడు ఏమయ్యిందో

నువ్వు నవ్వితేనే నవ్వుతున్నా

నువ్వు ఏడిస్తే నేనూ ఏడుస్తున్నా

నీ శ్వాసే అరువుగా ఊపిరి తీస్తున్నా

ఇప్పుడు నేను అనే నేను ఎక్కడున్నా

నేను నీలో కలిసిపోయానా

నన్ను నీలో కలుపుకున్నావా

మనస్వినీ