నేను మరణిస్తే
నిన్న రాతిరి కలలో నేను
చనిపోయా
నవారు మంచంపై నా దేహం
అచేతనంగా పడి ఉంది
నా కుటుంబంలో రోదనలు
ఆకాశానికి అంటుతున్నాయి
అదేంటోగానీ చనిపోయినా
నేను అన్నీ చూస్తున్నా
నా కొడుకు గోడకు ఆని
నిలబడి నన్నే చూస్తున్నాడు
తన కళ్ళు జలపుష్పాలై
మెరుస్తున్నాయి...
నా ఛాతిమీద పడి నా
గారాలపట్టి గుండెలు పగిలేలా ఏడుస్తోంది
బాబా లే అంటూ ...
నాకూ ఏడుపు తన్నుకు
వస్తోంది కానీ కన్నీళ్ళే రావటం లేదు
మౌనంగానే అన్నీ
చూస్తున్నా ...
అంతలోనే మా అమ్మాయి
అరిచింది తన అన్న ను ఉద్దేశించి
అర్ఫూ తానియా మమ్మూ కు
ఫోన్ చెయ్ ఆమె వస్తే డాడీ లేస్తాడనీ...
అవును కదా మనస్విని కానరాదేమీ
అనుకుంటూ అటూ ఇటూ చూసా
కనీసం నాకూతురు నా మనసు
తెలుసుకుందని లోలోన మురిసిపోతూ...
విషయం తెలిసినా తను రాలేదు
ఎందుకనో అని మనసు పీకింది
నేనే ఫోన్ చేసి
చెబుదామనుకున్నా కానీ నా ఫోన్ ఎక్కడుందో
నాకు దొరకలేదు
విషయం తెలిసిన మనస్విని
గుండెకూడా ఆగిపోయిందేమోననే
కలవరంతో మరణించిన నా గుండె వేగం పెరిగింది ...
అంతలోనే బయట ఏదో కలకలం
పెద్ద కారు ఒకటి వచ్చి
ఆగింది
తెల్లని దుస్తులతో మెరుస్తూ
కారులోనుంచి దిగాడు ఓ పెద్దమనిషి హడావిడి చేస్తూ
నోట్ల కట్టలు లెక్కిస్తూ
అంతిమ యాత్రకు సన్నాహాలు చేస్తున్నాడు
షామియానాలు కుర్చీలకు
డబ్బులు ఇస్తున్నాడు
ఈ మనిషినే కదా నేను బతికి
ఉన్నప్పుడు పదివేల సహాయం అడిగింది
అది గుర్తుకు వచ్చి మనసు
చివుక్కు మన్నది ...
ఇంతలోనే మరొకతను నా
సమాధిని తవ్వేందుకు మనుషులను పురమాయిస్తున్నాడు
వందసార్లు ఫోన్ చేసినా స్పందించని
ఈ మనిషికి
మరణించిన నాపై ఇంత
అభిమానమా అని ఆశ్చర్యం వేసింది ...
ఎవరెవరో వస్తున్నారు
ఏదేదో మాట్లాడుతున్నారు
నాతో తమ అనుబంధాన్ని పంచుకుంటున్నారు
బతికి ఉన్నప్పుడు
వీళ్ళంతా నేనంటే మొహం చాటేసిన వాళ్ళే...
బంధువుల తాకిడి పెరిగింది
అందరూ ఏడుస్తున్నారు
నేను ఏడిస్తే అందరూ
నవ్వినవాళ్ళే...
మరణిస్తే ఇంత అభిమానమా
అని ఆశ్చర్యపడుతుండగా
నన్ను అందంగా ముస్తాబు
చేశారు
అంతిమయాత్ర కోసం...
