విజయగర్వం

 

విజయగర్వం

నరాలలో శక్తిని ఎవరో లాగేస్తున్నట్టు అనిపిస్తోంది...

పాదాలలో తెలియని నిస్సత్తువ...

చేతులు  ఎవరో బంధించిన నిస్తేజం...

నల్లని రంగులేవో కంటి పాపలను కమ్ముకుంటున్నాయి...

ప్రతి దృశ్యం క్రమంగా దూరమవుతున్న అనుభూతి...

అలిసిపోయానంటూ

అలిగిన శ్వాస బయటికి రానంటోంది...

తడారిన గొంతు చుక్క నీటి కోసం అలమటిస్తోంది...

దేహానికి ప్రాణానికి మధ్య సమరం అంతిమ దశకు చేరుకుంది...

చివరి ప్రయత్నంగా నా చెయ్యి

మీసం మేలేసింది...

నాకు తెలుసు జీవితాన్ని ఓడించానని...

నాకు తెలుసు వైభవం కాని జీవితాన్ని వీడి

అంతిమ వైభవాన్ని ముద్దాడుతున్నానని...

నాకు తెలుసు నా అంతిమయాత్ర వైభవంగానే ముగుస్తుందని...

నాకు తెలుసు ఆ క్షణం విజయగర్వంతో సాగిపోతానని...

స్వాప్నికుడు మా సత్తన్న....

 

స్వాప్నికుడు మా సత్తన్న....

 

స్వాప్నికుడి కన్నులే వెన్నెల కురిపిస్తాయి

ఆ కన్నులే అమావాస్యలా కమ్ముకుంటాయి..

స్వాప్నికుడి మొహమే చందమామలా నవ్వుతుంది

ఆ మొహమే కన్నీటి కలువలా విలపిస్తుంది

స్వప్నం సాకారమైనా

జారిపోయినా

ఆ వ్యక్తిత్వం స్వప్నించడం మానదు..

మా సత్తన్నను చూస్తే నాకు ఇలాగే అనిపించింది. తనలో నిత్య స్వాప్నికుడు నిరంతరం శ్రమిస్తూనే ఉన్నాడని అనిపించింది. గత రెండేళ్లుగా ఆయనపై నాకు ఏర్పడిన అభిప్రాయం తనను చూడగానే కరిగిపోయింది.. సత్తన్నలోని స్వాప్నికుడు తన కలల లోకాన్ని ఆవిష్కరించకుండా ఉండలేడని అనిపించింది..

 

అరలక్ష జీతం వదిలేసి...

 

ఏబీఎన్ ఛానల్ లో క్రైమ్ బ్యూరో చీఫ్ గా పని చేస్తున్న మా సత్తన్న రెండేళ్ల కింద తన ఉద్యోగానికి రాజీనామా చేసి ఇక నుంచి ప్రకృతి వ్యవసాయం చేస్తా అని ప్రకటించాడు. అందరిలాగే నేనూ పిచ్చోడు ఇలా చేశాడేంటి అని అనుకున్నా. అక్షరాలా అరలక్ష జీతం, సమాజంలో హోదా అన్నీ వదిలేసి అడవి బాట పట్టాడు అని కొంచెం ఫీలయ్యా... తనని కలిసి అప్పటికే చాలా కాలం అయ్యింది.. శ్రీ శివసాయి నర్సరీ పేరుతో ప్రకృతి వ్యవసాయం చేస్తున్న సత్తన్న fb పోస్టులను చూడటం తప్ప తనని కలిసే వీలు కుదరలేదు. మొత్తానికి అర్ధమయ్యింది ఏంటంటే సత్తన్న కష్టాల్లో ఉన్నాడని.. నేనూ అనిల్ సత్తన్నను కలవాలని అనుకున్నాం. అనిల్, సత్తన్న నేను ఒకప్పుడు క్రైమ్ జర్నలిజంలో ఒక రేంజ్ లో ఉన్నవాళ్ళమే. ఇప్పుడు అనిల్ కానీ నేను కానీ ఆర్ధికంగా రోడ్డు మీద ఉన్నాం.. మరి మేము కలవడం వల్ల సత్తన్నకు ఒరిగేదేమిటి అనుకోవచ్చు... కానీ మనసాగలేదు అగ్రజుడిని కలవాలని డీసైడ్ అయ్యి చిలుకూరు గ్రామంలో ఎక్కడో చిట్టడివిలో ఉన్న సత్తన్న వ్యవసాయ క్షేత్రానికి వెళ్లాం.

అక్కడ అడుగు పెట్టగానే ఎందుకో సత్తన్న కలలు వాడిపోయినట్టు కనిపించింది.. అక్కడ పంటలో జీవం లేదేమో అనిపించింది.. Fb లో కనిపించే పచ్చదనం... సందర్శకుల నవ్వులేవీ నాకు కానరాలేదు.. అయితే కొన్ని క్షణాలు పట్టలేదు తెలుసుకోవడానికి అక్కడ స్వప్నాలు మళ్ళీ మొలకలు వేస్తున్నాయనీ... వాడిన స్వప్నికలు మళ్ళీ పచ్చదనాలను

పులుముకుంటున్నాయని...

సత్తన్న మాటలు వింటుంటే అక్కడ ఎవరికీ తెలియని యజ్ఞం జరుగుతోందనీ...

తన సర్వం కోల్పోయి అప్పుల్లో మునిగిపోయినా ఇక్కడ సత్తన్న స్వప్నిస్తూనే ఉన్నాడు. అకాల వర్షాలు పంటను సర్వనాశనం చేసినా మనోధైర్యం కోల్పోని ఈ మహర్షి ఇంకా శ్రమిస్తూనే ఉన్నాడు. విలాసవంతమైన జీవితాన్ని వదిలేసి భార్యాబిడ్డలతో సిటీకి దూరంగా అడవి లాంటి ప్రాంతంలో ఉంటూ, ఎన్నో అవస్థలు పడుతూనే సమాజానికి హాని కలిగించని కూరగాయలను అందించాలని తపన పడుతున్న ఈ స్వాప్నికుడు అందరికీ అర్ధం కాకపోవచ్చు కానీ తన కళ్ళను చదివిన నేను మాత్రం తనలోని పట్టుదలను పసిగట్టేసా... బంధువులు, మిత్రులు, తెలిసినవాళ్ళలో చాలామంది సత్తన్న మార్గాన్ని తప్పు పట్టేవారే.. టాటా చెబుతూ కార్ రివర్స్ చేస్తున్న నాకు చిన్న పిల్లాడిలా బోసి నవ్వులతో చేతులు ఊపుతున్న సత్తన్నలో

నేను గెలుస్తానురా అన్న ధీమా కనిపించింది.. ప్రకృతినే నమ్ముకున్న మా అగ్రజుడిని ఆ ప్రకృతి పులకరించి కరుణించాలని మనసారా ఆకాంక్షిస్తున్నా ❤

నేను మరణించాను

 

నేను మరణించాను

నేను నవ్వుతున్నా

వెచ్చని నీరేదో చెంపను ముద్దాడే దాకా తెలియదు నేను ఏడుస్తున్నానని...

నేను నడుస్తున్నా

కాళ్లకింద భూమి జారిపోయేదాకా తెలియలేదు

నేను పడిపోయానని...

నేను పోరాడుతున్నా

విజయధ్వానాలు వినేదాకా తెలియదు

నేను ఓడిపోయానని...

నేను జీవిస్తూనే ఉన్నా

గుర్తింపు కోల్పోయేదాకా తెలియలేదు నేను మరణించానని...

మళ్ళీ చంపేస్తారా?

 

మళ్ళీ చంపేస్తారా?

కట్టడి పేరుతో కట్టిపడేసి చంపేశారు

మళ్ళీ పుట్టాలని అనుకుంటున్నా

లేచి నిలబడాలని చూస్తున్నా

ఇంకా నేను పుట్టనేలేదు

మళ్ళీ చంపేస్తారా

ఏంటిరా ఇదీ

నేను బతకడమే మీకు ఇష్టం లేదా...

ఓ పురుగు వచ్చిందన్నారు

అందరినీ కాటేస్తుందని భయపెట్టారు

ఎందరిని కాటేసిందో తెలియదు గానీ

మీరు నన్నెందుకు కాటేశారు?

వాక్సిన్ అన్నారు

డోసు పెంచారు

ఇప్పుడు బూస్టర్ అంటున్నారు

ఏం మీ మందులేవీ పనికిరావా

ఇప్పుడు ఓమిక్రాన్ అంటూ జడిపిస్తున్నారు...

సిగ్గూ శరం ఉందా మీకు

ఎన్నికల జాతర చేస్తారు

లక్షలమంది చేరి భజన చేస్తారు

దేవుడిపేరుతో నిబంధనలు ఉల్లంఘిస్తారు

ర్యాలీలు రోడ్ షోలు

ఘనంగా చేస్తారు

మీకు లేదా కట్టడి?

ఎందుకురా నన్ను మాత్రమే చంపుతారు

లాక్ డౌన్ పేరుతో ఆయువు తీస్తారు

చచ్చిన నేను మళ్ళీ పుట్టాలంటేనే భయం వేస్తోంది

లాక్ డౌన్ పేరుతో మళ్ళీ చంపేస్తారేమోనని...

నాకు జీవించాలని ఉంది

 

నాకు జీవించాలని ఉంది

నాకింకా జీవించాలని ఉంది

చందమామ వెన్నెల్లో ఆడుకోవాలని ఉంది

నా అక్షరాలకు ప్రాణంపోసి అందమైన పుష్పాలను విరబూయాలని ఉంది

మాట్లాడాలని ఉంది

వినాలనీ ఉంది

ఆడాలని ఉంది

ఆడించాలని ఉంది

పాడాలని ఉంది

పాడించాలనీ ఉంది

అయితే

ఈ మృతజీవుల కళేబరాలతో నడవాలని లేదు

గుండెలేని మరజీవులను పలకరించాలని లేదు

మనసు కాలిన కమురు వాసన నిండిన లోకంలో బతకాలని లేదు...

జిందాదిలీ...

 

జిందాదిలీ...

పూవులు విరబూస్తున్నాయ్

మకరందం లేనే లేదు.,

వాయువులు వీస్తూనే ఉన్నాయ్

ప్రాణవాయువే లేదు...

పెదాలు నవ్వుతున్నాయ్

మురిపించే మెరుపే లేదు...

కన్నులు చూస్తూనే ఉన్నాయ్

గుండెను తడిమే చూపే  లేదు...

చిత్రం ఉంది

చిత్తమే లేదు...

జిందగీ ఉంది

జిందాదిలీ లేదు

ఎక్కడా దేవుడు?

 

ఎక్కడా దేవుడు?

పుక్కిటి పురాణాలలో

బూజుపట్టిన పుస్తకాలలో

గుడి గంటల గణగణల్లో

మైకులో వినిపించే పిలుపుల్లో

ధూపదీప నైవేద్యాలలో

ఐదు పూటల నమాజుల్లో

మూగగా నిలిచే శిలాప్రతిమల్లో

బీటలు వారుతున్న కట్టడాలలో

శైలువపై వేలాడే బొమ్మలో

నువ్వు వెతుకుతూనే ఉండు

నేను మాత్రం దేవుడిని మనిషిలో

వెతుకుతూనే ఉంటా..

ఒక్క వరమివ్వు చాలు

 

ఒక్క వరమివ్వు చాలు

నాన్న భుజమెక్కి ఊరేగాలని ఉంది...

అమ్మ చీర కొంగు చాటున

దాగుడుమూతలు ఆడాలని ఉంది...

పిప్పర్ మెంటు కావాలని

పదిపైసల కోసం చింతచెట్టెక్కి అలిగి కూర్చోవాలని ఉంది...

అమ్మ గోరు ముద్దలు పెడుతుంటే వద్దు వద్దంటూ మారాం చేయాలని ఉంది...

దేవుడా నిజంగానే నువ్వుంటే

నా యవ్వనం లాగేసుకో

వృద్దాప్యం తీసేసుకో

నన్ను చిన్న పిల్లాడిలా మార్చేయ్ చాలు

అప్పుడు అమ్మా నాన్న

నాతోనే ఉంటారుగా...

పిచ్చోళ్ళు...

 

పిచ్చోళ్ళు...

పుట్టుకతోనే మెదడు సక్రమంగా లేక మానసిక వికలాంగులుగా మారినవారిని పిచ్చోళ్ళు అని ముద్ర వేస్తోంది ఈ లోకం.. ఎందుకో నాకు ఈ లోకంలో అందరూ పిచ్చోళ్లని అనిపిస్తోంది.మెదడు పనిచేయని వ్యక్తి తనున్న స్థితిని అత్యంత ఉన్నతమైనదని భావించి ఏదో తెలియని అలౌకిక ఆనందాన్ని అనుభవిస్తాడు. పాపం పిచ్చోడు కదా అని జాలి చూపిస్తాం.. కానీ లోకంలో అందరూ ఈ జాలికి అర్హులేనని అంటాను నేను.. ఎందుకంటే ఇక్కడ అందరూ పిచ్చోళ్ళే... కొందరికి మతం పిచ్చి. ప్రపంచంలో ఉన్నతమైన మతం తనదే అని అనుకుంటూ ఇతర మతస్థులను పురుగులా చూసే మనస్తత్వం పిచ్చిగాక మరేంటి? ఇక కులపిచ్చోళ్ల లెక్క అంతా ఇంతా కాదు.. ఇంకో రకం పిచ్చోళ్ళున్నారు, వీళ్ళ పిచ్చితనం పేరు డబ్బు. డబ్బు పిచ్చి ఉన్నవాళ్లు తమచుట్టూ గిరిగిసుకుని మిగతా మనుషులను పిచ్చోళ్ల కింద జమకడతారు, వాళ్ళు మాత్రం డబ్బు పిచ్చిలో తూలుతూ రక్త సంబంధాలను గిరాటు వేస్తారు. కొందరికి కామ పిచ్చి. మొగుడు బయటికి వెళ్ళగానే ప్రియుడితో కులికే పెళ్ళాం, బయటికి వెళ్లి పక్క చూపులు చూసే మొగుడూ పిచ్చోళ్ళే.. నేను మాత్రమే నిజం, మిగతా అందరూ ద్రోహులేనంటూ నేను అనే సంద్రంలో కొట్టుకుపోయేవాళ్ళు కూడా పిచ్చోళ్ళే.. బాగా చదివానని ఒకడు, అందంగా ఉన్నానని మరొకరు ఇలా ఒకరేంటి అందరూ ఏదో ఒక పిచ్చిలో తన్మయత్వం పొందుతున్నారు. పుట్టుకతో పిచ్చి ఉన్నవారిని పిచ్చోళ్ళు అంటూ తమ పిచ్చికి మాత్రం అందమైన పేర్లు తగిలించుకుని సంబరపడుతున్నారు. వీళ్లందరినీ ఆరోగ్యవంతులైన మనుషులుగా భావించే నాది మాత్రం పిచ్చికాదా? నేనూ ఏదో ఒక పిచ్చిలో బతుకుతూనే ఉంటా. ఇప్పుడు చూడండి పిచ్చి పిచ్చిగా ఏదో రాసేసాను, ఇది ఏ పిచ్చోళ్ళో చదివి లైక్ చేస్తారని ఆశించటం నా పిచ్చికాక మరేంటి?

చీకటి దీపం

 

చీకటి దీపం

నిశ్శబ్దం ప్రశాంతత కాదు

అది వేయి ఏనుగుల ఘీంకారావం...

మౌనం ఆహ్లాదకరం కానే కాదు

అది మనసులో ఒక రగిలే యుద్ధ తంత్రం...

చిరునవ్వు ప్రతిసారీ సంతోషం కాదు

అది వెలిగే దీపం అడుగున అంధాకారం...

నిష్క్రియాతత్వం పలాయనవాదం కాదు

అది విధి ఆడే చదరంగం...

కనిపించే ప్రతిదీ సత్యం కాదు

అది అందమైన అబద్ధానికి ప్రతిబింబం...

ఏ దేహమూ చిరంజీవం కాదు

అది ఏ క్షణమైనా ఆరిపోయే చీకటిదీపం...

ఎవ్వరి జీవితమూ శాశ్వతం కానేకాదు

అయినా ఈ మనుషులకు

ఎందుకింత ఆరాటం...

తప్పెవరిది?

 

తప్పెవరిది?

మీడియా వార్తల కవరేజి తీరు చూస్తే సామాన్య ప్రేక్షకుడిగా నాకు మండిపోతోంది. చిన్నారిపై అఘాయిత్యం, హత్య, మరెన్నో దారుణాలు వదిలేసి ఒక సినిమా హీరో యాక్సిడెంట్ వార్తను విపరీతంగా కవర్ చేస్తున్నారు. గంటకోసారి హెల్త్ బులెటిన్, అతను కళ్ళు తెరిచాడా లేదా తుమ్మాడా , పక్కకు కదిలాడా వంటివి ప్రతిదీ అప్ డేట్ చేస్తున్నారు.. ఆ చిన్నారి హత్యాచారం గాని మరో దారుణం గానీ అంతగా ప్రాధాన్యతకు నోచుకోలేదు.. అయితే ఇది మొదటి సారి కాదు. సినిమా వాళ్ళ ఇష్యూ ఉన్నప్పుడు మీడియా సంస్థలు నిజంగానే ఇతర వార్తలను పక్కకు పడేస్తున్నాయి.. ఇదేం పద్దతి ఛానల్స్ వాళ్లకు జనం గోడు పట్టదా? ఎంతసేపూ ఆ సినిమా వాళ్ళ గోలేనా అని సోషల్ మీడియాలో రాసుకుని ఆవేశపడిపోతుంటాం... అయితే దీనికి కారణం ఏంటి? మీడియా ఇలా ఎందుకు చేస్తోంది? మీడియాకు సామాన్యుడి బాధ పట్టదా అని  అంటే ఎందుకు పట్టదు జనం చూస్తున్నారు గనుకే ఆ వార్తలకు ప్రాధాన్యత పెరుగుతోందని అంటాను నేను. సుధీర్ఘకాలంగా ఎలక్ట్రానిక్ మీడియాలో పని చేసిన అనుభవంతో చెబుతున్నా జనం అలాంటి వార్తలే చూస్తున్నారు.. సినిమావాళ్ళ వార్తలకే TRP వస్తోంది ఇది నిజంగా నిజం. వారం వారం రేటింగ్ తీరు విశ్లేషస్తే సినిమా సంబంధిత వార్తలకే ఎక్కువ రేటింగ్ వస్తోంది. మినిట్ టు మినిట్ రేటింగ్ చూస్తే సినిమా క్లిప్పింగ్ తో ఒక్క నిమిషం వార్త నడిచినా దానికే రేటింగ్ వస్తోంది. పక్కా న్యూస్ ఛానెల్ లో సినిమా వార్తలు, సినిమా గాసిప్స్, సినిమా ట్రైలర్లు, కొత్త పాటల క్లిప్పింగ్స్ తో నడిచే కార్యక్రమాలు ఎందుకు ప్రసారం చేస్తున్నారు. జస్ట్ తమ TRP పెంచుకోవడానికే... ఇక హీరోలకు యాక్సిడెంట్ అయితే కళ్లప్పగించి చూసేయడం ప్రేక్షకులకు చాలా ఇష్టం.ఆ హీరోకు యాక్సిడెంట్ అయితే హాస్పిటల్ ముందు మీడియా పాయింట్ పెట్టి మరీ కవరేజ్ ఇస్తున్నారంటే వాళ్ళకేమన్నా పిచ్చా... కానేకాదు జనం విరగబడి చూస్తున్నారు గనుకే ఆ వార్తలను నడుపుతున్నారు.. విషయం ఏమీ లేకున్నా కురచబట్టలు వేసుకున్న ఓ ముద్దు గుమ్మ పిక్స్ తో గాసిప్ నడిపినా చొంగ కార్చుకుని చూసే ప్రేక్షకుడు ఇతర వార్తలు రాగానే ఛానల్ మార్చేస్తాడు.. ఇక ఇంట్లో భార్యాభర్తల పంచాయితీ, అక్రమ సంబంధాల వార్తలకు మంచి మైలేజీ వస్తోంది.. ఏ ఛానల్ కైనా TRP ముఖ్యం. అది ఉంటేనే యాడ్స్ వస్తాయి. నాకు తెలిసి ప్రజాసేవకోసం ఎవరూ ఛానల్ పెట్టలేదు, అది పక్కా వ్యాపారం. మరి వ్యాపారి అమ్ముడుపోయే సరుకు గురించే ఆలోచిస్తాడుగా... సో...చెప్పొచ్చేదేమంటే ఓహ్... అని బట్టలు చింపుకోవద్దు, కొనేవాళ్ళు ఉన్నంతకాలం ఇక్కడ డిమాండ్ ఉన్న సరుకునే అమ్ముతారు అంతే...

ధూళి మొహం మీద లేదు

 

ధూళి మొహం మీద లేదు

DHOOL CHEHRE PE THI...

AUR MAI AYINA SAAF KARTA RAHA...

Aye Galib mai aap se sahemath nahi...

అవును నేను మహానీయుడు మీర్జా గాలిబ్ తో విభేదిస్తున్నా.. మొహం మీద ధూళి ఉంటే నేను అద్దాన్ని తుడుస్తూనే ఉన్నా అని ఒక కవితలో గాలిబ్ అంటారు. గాలిబ్ జీవితాన్ని, ఆయన రచనలను లోతుగా అధ్యయనం చేస్తే ఆ ధూళి ఆయన మొహం మీద కాదు అప్పటి సమాజమే ధూళితో కలుషితమై ఉందని తెలుస్తుంది. సమాజం ఇప్పటికీ అలానే ఉందనేది వేరే విషయం.. భావ ప్రపంచంలో మునిగితేలిన గాలిబ్ తన రచనల ద్వారా సమాజంపై సమరమే చేశారు. కరుడు గట్టిన మత చాందసవాదం, రాచరికం, పేదరికం, మనుషులు అనబడే వికృత జీవుల మోసం అన్నీ కలిసి ఒక మహాశక్తిలా మారి గాలిబ్ ను జీవితంలో ఓడించాయి. ఈ ఓటమిలో పుట్టిన నిర్వేదంతోనే ఆయన ధూళి తన మొహం మీద ఉంటే నేను అద్దాన్ని తుడుస్తూ ఉన్నా అని విరక్తిగా రాసుకున్నారు. ఆయన దృష్టిలో అద్దం అంటే సమాజం.. గాలిబ్ నాటి సమాజం నేటికీ ధూళితో కప్పబడే ఉంది.. అందుకే బలంగా నమ్ముతా నేను నా మొహంపై ఎలాంటి ధూళి లేదనీ... అద్దాన్నే తుడుస్తూ ఉండాలనీ..

అందమైన స్వప్నం

 

అందమైన స్వప్నం

మౌనముద్రను దాల్చిన

వెండి కడలి పొంగులా అవి...

లేక

పసిడి వర్ణం అద్దుకున్న సుందర జలాశయమా అది...

అదిగో రాలిపడుతున్న తారకల శిథిలాలు వెండి ముత్యాలై మెరుస్తున్నాయి...

పాలనురగ మెత్తని దూది పింజమై గొడుగు పడుతోంది చూడు

ఎంత మనోహర దృశ్యమిది...

భార రహితమైన నేను

మెరుపులు చిందే చంద్రవంక నావలో

ఎందుకున్నాను...

నా పయనానికి ఇది శ్రీకారమా

లేక చివరి మజిలీకి సంకేతమా...

ఏమో ఏదో లోకం వైపు

నాకు తెలియకనే జారిపోతున్నానేమో...

చందమామ కథలు

మదిని ఎక్కించుకున్న పర్యవసానమా ఇది

లేక

భావుకత హద్దులు దాటిన

చిత్రవిచిత్ర వైనమా...

స్వప్నలోక విహారిని కదా

ఉందో లేదో తెలియని గమ్యంవైపు సాగిపోతూనే ఉన్నాను...

ఉన్నదా ప్రభూ నీ దివ్యలోకం

చెదిరిపోతుందా

నా అందమైన స్వప్నం...

భస్మీపటలం

 

భస్మీపటలం

వేయి అక్షౌహిణుల పదఘట్టనల గర్జనలతో

భస్మీపటలమవుతున్న

మస్తిష్క మైదానం...

బీటలువారి కుప్పకూలుతున్న

మనోశిఖరం...

ఎక్కడో ఒక చీకటిఖడ్గం

వెన్నెలమ్మ తలనరుకుతున్న హాహాకారం....

అదిగో నల్ల రంగు పులుముకున్న ఆకాశాన్ని వీడి

నేల రాలుతూ ప్రాణం విడుస్తున్న

ఓ నక్షత్ర శిథిలం...

ఏమిటీ అయోమయం

మనసు ఫలకంపై ఎందుకీ

అల్లకల్లోలం...

నపుంసక నాయాళ్లు

 

నపుంసక నాయాళ్లు

ఎక్కడుందీ జనచైతన్యం

నపుంసక నాయాళ్లే సమస్తం

మాట్లాడితే గొంతుకోస్తారని భయం

రాతలు రాస్తే చేతులు నరుకుతారని కలవరం...

ఏమైపోయింది జనాగ్రహం

పిరికినాకొడుకులదే ఇప్పుడు రాజ్యం

ప్రశ్నిస్తే తుపాకుల దిగ్బంధనం

తిరగబడితే కారాగారం...

ఏమైపోయింది జాతి భవితవ్యం

అన్నీ దోచుకుంటున్నా మౌనమే తన నినాదం

ధర్మంకోసం గోచిగుడ్డ అమ్ముతున్నా నోరు విప్పని

మహా భారతం...

ఏమైపోయారు మేధావులు

తమ ఇల్లు తగలబడుతున్నా నోరువిప్పని సన్నాసులు

పక్కింటి పోరులో కీచుగొంతుల సన్నాయిలు...

నువ్వే ఒక పుస్తకమై

 

నువ్వే ఒక పుస్తకమై

నేను కవిని కానే కాదు

భావకుడిని అసలే కాదు

ఊహ తెలిసిన నాటినుంచి

తెలిసీ తెలియని అక్షరాలను కాగితంపై పెట్టడమే తెలుసు

ఎవరో తెలియని ఊహాసుందరి చుట్టూ

పిచ్చిరాతలు రాసుకున్న

నేను ఇప్పటికీ రాయడం నేర్చుకోలేదు

నా రాతల్లో బరువైన భావుకత ఉండదు

యాసప్రాసల పదవిన్యాసాలు నాకస్సలు తెలియవు

నువ్వు కలిసాకే నా అక్షరాల తీరు మారింది

లేనే లేదని అనుకున్న

ఊహాసుందరి కనులముందు నిలవగానే

నా అక్షరాలు తమ దశను దిశను మార్చుకున్నాయి

ఇప్పుడు నా అక్షరాలు

ఒక అద్భుత కవితకు ప్రాణం పోయలేవేమోగానీ

నిస్సందేహంగా అవి

నా మనసు స్పందనలకు

దర్పణం పడుతున్నాయి

ఇప్పుడు నీ చుట్టే తిరిగే  ఆలోచనల్లో నా అక్షరాలు తడిసిముద్దవుతూ

నా భావుకతలో పునీతమవుతూ

నీ నామస్మరణే చేస్తున్నాయి

గమ్యంలేని నా అక్షరాలకు

నువ్వే ఒక పుస్తకమై

జీవితం అంటే ఏమిటో

నేర్పిస్తున్నావు

మనస్వినీ....

సర్వం మానవ కల్పితం

 

సర్వం మానవ కల్పితం

దేవుడివల్ల ఒరిగేదేమీ లేదు

దయ్యం వల్ల జరిగేదేమీ లేదు

మంత్రాలకు చింతకాయలే కాదు ఎండుటాకులు కూడా రాలవు

ఏది చేసినా మనిషే

అందుకే

మనిషినే నమ్ముతా

మనిషికే భయపడతా

సర్వం మానవ కల్పితం...

నవ చరిత్ర

 

నవ చరిత్ర

ప్రకృతి కాన్వాసుపై

ఒకరినొకరం అద్దుకుంటూ

జలాశయం పరవళ్ళలో

మనసు భాషను వింటూ

పచ్చ పచ్చని సొబగుల్లో

మన సొగసులను జారవిడుస్తూ

కరిగిపోయిన కలతల

ఆనవాళ్ళను జలార్పణం చేస్తూ

ఒకరికొకరం సాంత్వన అందిస్తూ

కాసిన్ని ఘడియలు సర్వం మరిచిపోతూ

బతుకు పుస్తకంలో

కొత్త అక్షరాలను రాసుకుంటున్న వేళ

ప్రకృతి సైతం నవ చరిత్రకు

శ్రీకారం చుట్టదా

మనస్వినీ...

సముద్రుడి సలామీ...

 

సముద్రుడి సలామీ...

దూరంగా ఎగసిపడుతున్న

అలలను చూస్తూ

మనసు కెరటాలను

లోలోనే అదిమేసుకుంటూ

ఇసుక తిన్నెలపై నడుస్తున్నా

అడుగుజాడలను విసిరేస్తూ...

అంతలోనే ఏమయ్యిందోగాని

పిల్ల కెరటాలు రాకాసి అలలుగా మారి

నావైపుకు దూసుకువచ్చాయి...

నా పాదాలను తాకిన అలకు

ఇసుక జారిందేమో

నడక తడబడి తూలి పడబోతూ తమాయించుకున్నా...

పాదాలను దాటి నన్ను పడేయాలని చూసిన

అలలను సముద్రుడి సలామీగా భావించి

నవ్వుకుంటూ ముందుకు కదిలా

సముద్రమా ఇంక సెలవ్

అని అనుకుంటూ...

నేనింకా మరణించలేదు

 

నేనింకా మరణించలేదు

తడబడ్డానేమో

నడక ఆగిపోలేదు

పడిపోయానేమో

ఓడిపోలేదు

గమ్యం మారిందేమో

ప్రయాణం ఆగిపోలేదు

వైభవం మసకబారిందేమో

వ్యక్తిత్వం మారనేలేదు

ఏ కంటికీ కనిపించటం లేదేమో

నేనింకా మరణించలేదు

సజీవ దృశ్యాన్నై కాలమనే

యవనికపై బలమైన

ముద్ర వేస్తూనే ఉంటా..

గడియారం నవ్వింది

 

గడియారం నవ్వింది

హోరుమని వీస్తున్న తూఫాను గాలికి దయ్యాల్లా ఊగుతున్న చెట్లు

హాహాకారం చేస్తున్నాయి...

ఎందుకో చిన్న బోయిన పున్నమి

చంద్రుడు మబ్బు చాటున

ముసుగేసుకున్నాడు...

గుడ్డి దీపాల వెలుగులను కూడా మింగేయాలని

చిమ్మ చీకటి నోరు తెరిచి

విశ్వరూపం చూపిస్తోంది...

ఏదో తెలిసిన సందడి

నా వీనులను లీలగా తాకుతోంది

అవును అది చిరుమువ్వల సవ్వడే

అది చెవులలో ఏదో మంత్రం వేస్తోంది...

చెవిపై ఏదో నెమలి ఈక

నాట్యం చేస్తున్న గిలిగింత...

ఏదో వెచ్చని శ్వాస మెల్లగా ఊపిరిలో కరిగిపోతున్న

పులకింత...

బాగా పరిచయమున్న

స్వరమేదో ఆచేతనమైన మెదడులోకి చేరి చేతన పుట్టించిన కలవరింత...

ఎక్కడో సముద్రుడు ఒళ్ళు విరుచుకున్నట్టున్నాడు

ఓ పెద్ద అల విరుచుకుపడిందేమో

గుండెల్లో ఒక్కసారిగా సునామీ

పొంగింది..

కళ్ళు తెరిచి కాలగమనం వైపు దృష్టి సారిస్తే

దుష్ట రాక్షసి గడియారం

నన్ను చూసి ఫక్కున నవ్వింది...

తడిచిన పుస్తకం

 

తడిచిన పుస్తకం

ఒక్కో పేజీని తిరగేసి చూసావని తెలుసు

ప్రతి పేజీని నీ వేళ్ళతో తడిమినప్పుడు నా గుండెను

మీటినట్టు అనిపించటం

నాకు తెలుసు...

చూసుకో జాగ్రత్తగా

ఆ వేళ్ళకు ఏదో వెచ్చని తడి తగిలినట్టుంది

అది నా కన్నీరని నాకు తెలుసు...

నా హృదయాంతరాల

సునామీలో ఉబికిన ఆ కన్నీరు తడియారే లోపలే

నా శ్వాస ఆగిపోతుందనీ తెలుసు...

నా అక్షరాల విలువ తెలియని నువ్వు

నా మనసు పుస్తకాన్ని చూస్తూ

నీకు తోచిన భాష్యాలనే

జీవితాంతం శోధిస్తూ ఉంటావనీ తెలుసు...

నిప్పురవ్వలు

 

నిప్పురవ్వలు

నిండు పున్నమి వెన్నెలలో అందమైన ఆడపిల్లలై ఆడుకోవటం తెలిసిన నా అక్షరాలకు

మండుటెండలో భగభగమని మండటమూ తెలుసు...

మంచు కురిసేవేళలో పువ్వులా పరిమళించే నా అక్షరాలకు

చెమట చుక్కలను ముద్దాడటమూ తెలుసు...

జడివానలా కురిసే నా అక్షరాలకు

మండే కొలిమిలో నిప్పురవ్వలై

ఎగసిపడటమూ తెలుసు...

నేను మరణించినా

నా అక్షరాలు

వసంత మేఘాలై గర్జిస్తూనే ఉంటాయి...