ఒడ్డున కూర్చుని మాట్లాడొద్దు..

 

ఒడ్డున కూర్చుని మాట్లాడొద్దు..

నిన్న ఒక మిత్రుడు తాను ఆత్మహత్య చేసుకుంటున్నా అని ఒక సుదీర్ఘమైన పోస్టు పెట్టాడు. కారణాలు ఏమైనా ఆయన నిజంగానే నిద్రమాత్రలు మింగి ఆపస్మారక స్థితిలో రాచకొండ పోలీసులకు కనిపించారు. ఆయనకు ఏమీ కాలేదు, బాగానే ఉన్నాడు. సంతోషించాల్సిన విషయమే... ఆయన ఎందుకలా చేశారన్నది ఆయన కుటుంబం, సంబంధిత వ్యక్తులు చూసుకుంటారు. అది మనకు అప్రస్తుతం బతికి ఉన్నాడు చాలు. నేను చెప్పే పాయింట్ ఏమిటంటే...

అతను పెట్టిన పోస్టుకు అనూహ్యమైన స్పందన వచ్చింది.. అందరూ ఆయన క్షేమాన్ని కోరుకున్నారు. ఇది  సహజమే. అయితే ఆ పోస్టులో, దానికి అనుబంధంగా పెట్టిన అనేక పోస్టుల్లో కొన్ని కామెంట్లను పరిశీలిద్దాం.. జీవితమంటే యుద్ధం పోరాడాలిగాని చావకూడదు... పిరికితనంతో నిర్ణయాలు తీసుకోవద్దు... ఆత్మహత్య మాహా పాపం... నీ కుటుంబం గురించే ఆలోచించు... నీకు మేమున్నాం ఎలాంటి సహాయానికైనా సిద్ధం... నీ చావుకు కారణమని అనుకుంటున్నవారిని చంపు నువ్వు చావడమేంటి...ఇలాంటి కామెంట్లు, పోస్టులు పెట్టి భరోసా ఇచ్చారు. ఈ ఒక్క విషయంలోనే కాదు ఎక్కడైనా ఆత్మహత్య చేసుకున్నా, చేసుకుంటాం అని పోస్టు పెట్టినా ఇలాంటి ఓదార్పులే రాలుతుంటాయి. శవాన్ని చూడానికి వెళ్లి అయ్యో ఎంత కష్టం వచ్చింది,నాకైనా చెప్పి ఉంటే ఖచ్చితంగా ఏదో ఒకటి చేసేవాడిని కదా అని అందరి ముందు కన్నీళ్లు పెట్టుకుంటారు...

ఇదంతా నాన్సెన్స్ అంటాను నేను...

జీవితమంటే యుద్ధం అట, యుద్ధం చేస్తూనే ఉండాలట.. ఎవరి మీద యుద్ధం చేయాలి అయినవాళ్లే మోసం చేస్తే ఎవరితో పోరాడాలి.. ఆ పోరాటానికి ఈ లోకం ఆమోదం వేయదు కదా సరికొత్త నిందలు వేస్తుంది. అందుకే మనిషి అస్త్ర సన్యాసం చేస్తాడు.. ఆత్మ హత్య పిరికితనం ఎలా అవుతుంది.. పిరికి వాళ్ళు భయంతో చంపుతుంటారు, ధైర్యం ఉన్నోడే తనను తాను చంపుకుంటాడు. ఈ ధైర్యం అందరిలో ఉండదులే.. సరే ఆత్మ హత్య తప్పే అనుకుందాం.. మరి చావు మాట రాగానే సానుభూతి ఒలకబోసే వాళ్ళు అతను బతికి ఉంటే నిజంగా ఆదుకుంటారా.. అవసరానికి పది రూపాయలు అడిగితే తిరిగి ఎప్పుడిస్తావ్ ఎలా ఇస్తావ్ అని యక్ష ప్రశ్నలు వేసే బంధు మిత్రులు ఓ అభాగ్యుడిని ఆదుకుంటారా? చస్తాడేమో అని అనుమానమున్నా రూపాయి సహాయం చేయరు గాని చస్తే మాత్రం ఇంటికి వచ్చి మొసలి కన్నీరు కారుస్తారు.ఎవరో కొందరు మినహాయిస్తే అందరూ చచ్చేదాకా ఎదురుచూసే వాళ్ళే.... చితికిపోయిన మనిషి అందరి సహాయమూ కోరడు, తనకు బాగా సన్నిహితులనే అడుగుతాడు. మనీ విషయం రాగానే వారిలో సాన్నిహిత్యం మంచు ముద్దలా కరిగిపోతుంది. మనకెందుకులే తలనెప్పి అనుకుంటూ మొహం చాటేస్తారు. కొందరు నిజంగానే ఇవ్వలేని పరిస్థితిలో ఉంటారు అది వేరే విషయం. కానీ చాలా మంది ఈ విషయాన్ని సీరియస్ గా తీసుకోరు. చచ్చాక మాత్రం అంత్యక్రియలకు ఖర్చు చేయడానికి కూడా వెనుకాడరు. అయ్యో మా నాన్న చనిపోయాడని విలపించే కొడుకు, మా ఆయన వదిలేసిపోయాడురో దేవుడో అని గుండెలు బాదుకునే పెళ్ళాం.. చావుదగ్గర కన్నీళ్లు పెట్టుకునే బంధువులూ... నిజంగా అతను బతికి ఉన్నప్పుడు భరోసాగా నిలిస్తే ఈ దుస్థితి వచ్చేదా....ఓ నిండు ప్రాణం గాలిలో కలిసేదా.. ఇక చేతిలో ఫోన్ ఉందని ఇష్టం వచ్చినట్లు కామెంట్లు పెట్టే బడుద్దాయిలు అవసరం వస్తే నిజంగా సహాయం చేసేవాళ్లేనా.. చస్తున్నవాడికే తెలుసు తను మునుగుతున్న లోతెంతో... ఒడ్డున కూర్చుని మాట్లాడేవాళ్లకు ఏం తెలుస్తుంది...