నేనే నేనే

నేనే నేనే

మలిసంధ్యను వీడి

నవ ఉదయానికి స్వాగతం పలుకుతున్నా

చీకటి ముసుగును విసిరేసి

కాంతి కిరణానికి బాటలు వేస్తున్నా

కాటు వేస్తున్న కలల పరదాలు చింపివేసి

కొత్త స్వప్నికలను గుండెకు హత్తుకుంటున్నా

గాయం చేసిన జ్ఞాపకాలను తుడిచేసి

మనసుకు లేపనం అద్దుకుంటున్నా

పుడమిని ముద్దాడిన మనసును ఓదార్చి

ఆకాశవీధికి నిచ్చెనలు వేస్తున్నా

గతకాలపు నిశి రక్కసిపై

కొత్త ఆశల ఆయుధాన్ని సంధిస్తున్నా  

ఇప్పుడు నింగీ నేలా నేనే

కాలగమనానికి నాలుగు దిక్కులూ నేనే

ఎందుకంటే

ఇప్పుడు నన్ను నేనే ప్రేమిస్తున్నా 

వేకువలో వెన్నెలనే

వేకువలో వెన్నెలనే

భావలోకపు విహారిని నేను

కాల్పనిక జగత్తులో

అడుగుజాడలను వెతుక్కునే

శోధకుడిని నేను

నీలకాశానికి నిచ్చెన వేసి

మిలమిలా మెరిసే నక్షత్రం నేను

అక్షరాలను రెక్కలుగా చేసుకుని

అనంతవిశ్వంలో పయనించే

విహంగం నేను

ఎండమావిలో గొంతు తడుపుకున్న

దాహార్తిని నేను

మకరందంకోసం మైమరిచి

గులాబీ ముల్లుకు గాయపడిన భ్రమరం నేను

వేకువలో కురిసి కరిగిపోయిన

వెన్నెలనే నేను

నిజమేదో అబద్ధమేదో తెలియక మిగిలిన

అర్థంకాని ప్రశ్నను నేను

నాలో నన్ను వెతుకుతూ

నాలో నన్ను కోల్పోయిన

పరాజితుడిని నేను

నానుంచి నేను విడివడుతూ

నేనుగానే మిగిలిపోయాను నేను 

ఊహ

ఊహ

అందమైన ఊహవు నీవు

మనసైన పలకరింపు నీవు

మదిలో చిరుతలపుకే

పులకరింతలు రేపుతావు నీవు

చిన్ని చిన్ని ఊసులతోనే

కలవరింతలు కలిగిస్తావు నీవు

అవునంటే కాదంటూ

కాదంటే అవునంటూ

గుండెల్లో గుబులు కలిగిస్తావు నీవు

మనసూ మనసుల మంతనాలలో

వెచ్చని సెగలతో ఉడికిస్తావు  నీవు

కానరాని రూపంతో

కనులముందే కదలాడుతావు నీవు

 అందమైన ఊహవే కదా

ఊహిస్తూనే ఉంటాను నేను 

సమయమా నీకు సలాం

సమయమా నీకు సలాం

కాలమా రుణపడి ఉన్నా నీకు

సమయమా సలాం చేస్తున్నా నీకు

గడియారంలోని ముళ్ళకు

తలవంచుతున్నా నేను

తరలిపోతున్న ప్రతి క్షణానికి

గులామునవుతున్నా నేను

వసంతంలా మనసును తాకి

ఎండమావిలా కరిగిపోయే

సమయమే లేకపోతే

నేనెక్కడా నా అనుభూతులు ఎక్కడా

ఊహలకే పరిమితమైన మనసుకు

అనుభవాలను నేర్పింది కాలం

తడి చేరని కన్నులకు

వెచ్చని కన్నీటిని పరిచయం చేసింది సమయం

మౌనమైన మనసుకు అక్షరాలు నేర్పింది

జారిపోయిన ప్రతి క్షణం   

గడిచిన ఘడియలే కాదు

దూసుకువచ్చే నిమిషమూ ప్రియమే నాకు

గడిచిన మధురిమలు

కరగకుండా కరుడుగట్టిన జ్ఞాపకాలు

కరిగిన కన్నీటిలో కొట్టుకుపోయిన స్వప్నాలు

పెదాలపై తేనియల పువ్వులు

హృదిలో చెలరేగే సునామీలు

ఈ క్షణం నుంచి మరో క్షణానికి

బదిలీ చేసుకుంటూ

కాలాన్ని నేస్తంగా మలుచుకుంటూ

సమయాన్నే ఉనికిగా మార్చుకుంటూ

గడియారం ముల్లు అడుగుజాడల్లో

అడుగులువేస్తూ నడుస్తున్నా

అనుభవ పుష్పాలను జారవిడుస్తూ 

హెచ్చరిక

హెచ్చరిక

కూలిన వైభవ శిఖర

శిథిలాలను తోసుకుంటూ

బయట పడుతున్నా మెల్లగా

కొత్త ఊపిర్లు పోసుకుంటూ   

కమ్ముకున్న నల్లమబ్బులను చీల్చుతూ

ముందుకు సాగుతున్నా

కన్నులనే కాగడాలు చేసుకుంటూ

శిఖర విధ్వంసానికి కారకులు ఎవరూ కారు

పునాదులలోనే ఎక్కడో లోపముందేమో

నల్లమబ్బులకు చందమామను నిందించను

నాకంటి చూపులోనే సమస్య దాగి ఉందేమో

బతకాలని అనుకుంటున్నా

బతకనివ్వాలనీ కోరుకుంటున్నా

అయినా నన్ను కెలుకుతున్నారు

చివరిసారిగా హెచ్చరిస్తున్నా

నడివీధిలో నగ్నంగా నిలబడినోడికి

బట్టలూడదీసి కొట్టడం సమస్యే కాదు

జీవించండి ప్రశాంతంగా

బతకనీయండి ఏదో ఒకలా 

మరణానికి సవాల్

మరణానికి సవాల్

 

హద్దులు సరిహద్దుల

గీతలు చెరిపేస్తున్నా

సహనం అసహనం మధ్య

వారధిని కూల్చేస్తున్నా

పనికిరాని విలువలను

వలువలుగా విసిరేస్తున్నా

కూడుపెట్టని సభ్యతా సంస్కారాలను

పాతాళానికి తొక్కేస్తున్నా

మెత్తని మాంసంముక్క గుండెకాయకు

రాతి కవచం తొడుగుతున్నా

ఎవడో పలికిన పలుకులకు కాదు

మనసు మాటకే కట్టుబడి ఉన్నా

ఇంకా ఏం జరుగుతుంది

ప్రతి ఘడియనూ మౌనంగానే

స్వీకరిస్తున్నా

కఫన్ తలకు చుట్టినవాడిని

మరణానికే సవాల్ విసురుతున్నా

గడ్డిపోచనే

గడ్డిపోచనే

నాకు నేనంటే ఎంతో అసహ్యం

స్వయంకృతాపరాధినై

మిగిలిపోయినందుకు

నాకు నేనంటే ఎంతో కోపం

నన్ను నేను

వంచన చేసుకున్నందుకు

నాకు నామీద ఎంతో సానుభూతి

నలుగురిలో పలచన అయినందుకు

నేనంటే నాకు ఎంతో చిన్నచూపు

జగన్నాటక పాత్రలో

రాణించలేకపోయినందుకు

నేనంటే నాకు అవమానం

అవహేళనకు తలవంచినందుకు

నాకు నేనంటే అంతే అభిమానం

మెదడును వాడక

మనసు మాటే విన్నందుకు

నాకు నేనంటే చాలా ఇష్టం

మారని మాటే నాదైనందుకు

నాకు నేనంటే చచ్చేంత ప్రేమ

సునామీలు చెలరేగినా

గడ్డిపోచలా నిలిచి ఉన్నందుకు