నేనంటే నేనే...

నేనంటే నేనే...

అదే నేను ...

అదే మనసు ...

అదే భాష...

అదే భావం ...

అదే భాష్యం ...

అవే రాతలు...

అవే మతలబులు...

నేను మారలేదు...

నా మనసు మారలేదు..

నా భాష మారలేదు...

నా భావం మారలేదు...

నా భాష్యం మారలేదు...

నా రాత మారలేదు...

కాలం అగ్నిపరీక్ష పెట్టినా...

నా భావానికి

ఎన్ని అర్థాలు వెతికినా...

ఎన్ని లోపాలు

శోధించినా...

నాడూ నేనే ...

నేడూ నేనే...

భావమూ నేనే...

భాష్యమూ నేనే...

నాడు ప్రియమైన నాభావం

నేడు అప్రియమైపోతుందా ...

నాడు పనికి వచ్చిన నా భాష్యం

నేడు పనికిరాకపోతుందా...

నేను నేనేనని

నీకు మాత్రం తెలియనిదా

మనస్వినీ...

ఏమయ్యిందమ్మా నీకు...

ఏమయ్యిందమ్మా నీకు...

అమ్మవు నీవే....

అమ్మనే అని చెప్పుకున్నావు...

నా బిడ్డ జాగ్రత్త అన్నావు...

నా కొడుకును

బాగా చూసుకోండి అన్నావు...

నా బిడ్డను ఒంటరి

చేయవద్దని అన్నావు....

అమ్మ మనసు తాపత్రయమది...

అమ్మలోని అనురాగమది...

అమ్మలోని కమ్మదనమది...

అమ్మలోని అమృతమది...

అమ్మతనానినికి

కరిగిపోయాను...

అమ్మ మనసుకు

చలించిపోయాను...

నిజమే

అమ్మవే నీవు....

నాలుగు పదుల నా వయస్సు

నీ ఒడిలో సేదదీరింది...

అమ్మ నాకుందని పులకించిపోయింది....

మరేమయ్యిందమ్మా నీకు...

నన్ను దూరం చేస్తున్నావు...

పరుల పాపం నాపై రుద్దుతున్నావు...

నేనేపాపమూ చేయలేదమ్మా...

బాధ్యతల సమరంలో

నలిగిపోయానమ్మా ...

ఎందుకమ్మా అలా అంటావు...

నీ మాటలు గుండెను ఛిద్రం చేస్తున్నాయమ్మా...

ఒక్కసారి నావైపు నుంచి అలోచించమ్మా...

నీ అమ్మ మనసు నాకు తెలుసు...

అయినా ఆ మనసు నాకు గాయం చేస్తూనే ఉందమ్మా...

నీ అమ్మ మనసు మీద ఆన

కనీసం సవతి తల్లిలానైనా

ప్రేమించవా అమ్మా...

మళ్ళీ ఒక్కసారి

ఒడి చేర్చుకోవా  అమ్మా...

నీ బిడ్డగానే

మరణించాలని ఉంది

మనస్వినీ...

కన్నుల్లో కైపులు...

కన్నుల్లో కైపులు...

 

పువ్వును తాకితేనే

కందిపోయే అరచేతులు ...

మఖమల్ వస్త్రంలా

మెత్తని కరములు ...

ఆ నునుపైన చేతులపై

పూలతీగల్లా

మెహందీ సోయగాలు...

పండిన గోరింట అందాలు

ఆ అందాలను

మెరిపించిన వైనాలు...

ఎంతో తన్మయంతో

నీవు అరచేతులను

నా వైపు చాచితే

తమకంతో నేను

నీ చేతులను ముద్దాడితే...

చేతులపై పండిన గోరింట

బుగ్గలపై ఎలా చేరిందో...

చేతుల్లో ఎరుపు

బుగ్గలపై కెంపుగా ఎందుకు మారిందో...

బుగ్గల కెంపు

కన్నుల్లో కైపు

ఎందుకీ మార్పులు...

ఆ వేళ నీ మనసులో

ఎన్నెన్ని సరాగాలో

మనస్వినీ...

కడుపు నింపని కవితలు...

కడుపు నింపని కవితలు...

అవును అక్షరాలా నిజం

కవితలు కడుపు నింపవు...

భావుకతలు

బతకనీయవు...

బహదూర్ షా జఫర్

అమీర్ ఖుస్రోల నుంచి

నేటి ఆధునిక కవులందరూ

ఆగచాట్లు పడిన వాళ్ళే...

దాస్య బంధనాలను

ఎదుర్కొన్నారు...

కొరడా దెబ్బలు తిన్నారు...

కడుపు కాలుతున్నా కలం వీడలేదు...

డొక్కలు ఎండుతున్నా భావం ఆగలేదు...

దో గజ్ జమీన్ భీ న మిలీ

అంటూ జఫర్ విలపించటం

నేటి తరానికి తెలిసి ఉండకపోవచ్చు ...

ప్రపంచానికే మరో ప్రపంచాన్ని కానుకగా ఇచ్చిన

శ్రీ రంగం శ్రీ నివాసులవారి పాట్లు

ఎంతమందికి తెలుసు...

ఆ మహానుభావుల

కాలిగోటికి సరిపోను నేను...

ఇంట్లో ఈగల మోత

బయట పల్లకీల మోత...

అందుకే కుటుంబం

హర్షించదు కవితల్ని...

నిజమే వారి వాదనలో

తప్పేమీ లేదు...

బాధ్యతలు మరిచి

భావలోకంలో విహరిస్తూ

తనవారిని విస్మరిస్తే

తిరుగుబాటు తప్పదు మరి...

నేనేం చేయను...

తనకోసం రాసుకున్న

అక్షరాలే నాకు ఆహారం...

ఆ భావాలే నాకిప్పుడు జీవనం

తప్పని తెలిసినా

అక్షరాలనే రొట్టెలుగా

తినేస్తూ

బతికేస్తున్నా

మనస్వినీ...